Ilja Ilf

Ilja Ilf
Ilja Arnoldowicz Ilf (ros. Илья Арнольдович Ильф, właśc. Jechiel-Lejb Fajnzilberg) (ur. 15 października 1897 r. w Odessie, zm. 13 kwietnia 1937 r. w Moskwie) - pisarz radziecki. Urodzony w rodzinie żydowskiego urzędnika bankowego Arie Beniaminowicza (1863-1933) i Mindl Aronowny z d. Kotłowej (1868-1922). W 1913 r. ukończył szkołę techniczną, po czym pracował w biurze kreślarskim, w centrali telefonicznej, fabryce zbrojeniowej. Po rewolucji był księgowym, dziennikarzem, redaktorem pism satyrycznych. W 1923 r. przybył do Moskwy, gdzie został współpracownikiem czasopisma "Gudok". Pisał materiały satyryczne i humorystyczne, głównie felietony. W 1927 r. od wspólnej pracy nad powieścią "Dwanaście krzeseł" rozpoczęła się współpraca twórcza z Eugeniuszem Pietrowem (który również pracował w czasopiśmie "Gudok"). We współpracy obu autorów powstały m.in. następujące utwory: powieść "Złote cielę" (1931); nowela "Nieobyknowiennyje istorii iz żizni goroda Kołokołamska" (1928); nowela "1001 dień, ili Nowaja Szacherezada" (1929); opowiadanie "Odnoetażnaja Amierika" (1937). W latach 1932-1937 Ilf i Pietrow pisali felietony dla gazety "Prawda". W latach 30. Ilf zajmował się także fotografią. Fotografie Ilfa wiele lat po jego śmierci przypadkowo odnalazła jego córka Aleksandra Iljiniczna Ilf. W 2002 r. przygotowała do publikacji album z jego zdjęciami p.t. "Ilja Ilf - fotograf" Zmarł na gruźlicę w Moskwie.

W innych językach