Ołena Pcziłka, właśc. Olga Piotrowna Kosacz (ur. 29 czerwca 1849, zm. 4 października 1930) – ukraińska pisarka, krytyczka literacka, wydawczyni, etnografka i folklorystka. Urodziła się w Hadziaczu na Połtawszczyźnie w rodzinie Piotra Drahomanowa. W młodości ukończyła kijowską szkołę dla szlachetnych panien, znała język francuski i niemiecki, zagraniczną oraz rosyjską literaturę, w młodości również muzykowała. Ogromny wpływ na pisarkę miał jej starszy brat, Mychajło Drahomanow, publicysta, historyk, pisarz, naukowiec, propagator ukraińskiej myśli społeczno-politycznej. Temat narodowy i społeczny był głównym motywem jej pisarstwa. Podejmowała problemy ówczesnej ukraińskiej inteligencji. Sprzeciwiała się rusyfikacji i denacjonalizacji, ale była również przeciwniczką „wulgarnego nacjonalizmu”. Pracowała w Akademii Nauk Ukrainy, której była później członkiem-korespondentem. Jej działalność była powodem represji zarówno ze strony caratu (jej rodzina była pod stałym, nieoficjalnym nadzorem policji), jak i bolszewików. Ze związku z Petrem Antonowiczem Kosaczem urodziła sześcioro dzieci: dwóch synów i cztery córki. W 1903 r. straciła syna Michała, w 1909 r. męża, w 1913 r. córkę Łesię, znaną dramatopisarkę. Folklorystyczne badania pisarki o obrzędach, zwyczajach, także pieśniach ludności na Wołyniu zaowocowały pracą Ukrajins’kyj ornament. Miała swój wkład w ukraińskie słowotwórstwo - spod jej pióra wyszly takie słowa jak: переможець (zwycięzca), променистий (promienisty), палкий (gorący, oddany). Wzbogaciła ukraińską literaturę tłumaczeniami z Owidiusza, Goethego, Andersena, Hugo, Puszkina, Gogola, Mickiewicza. Miała ogromny wkład w literaturę dziecięcą. Należy do pierwszych kobiet-wydawców na Ukrainie. Razem z Natalią Kobryńską były twórczyniami almanachu kobiet-pisarzy „Perszyj winok”. Była redaktorem-wydawcą żurnalu „Ridnyj kraj” z dodatkiem Moloda Ukrajina. To właśnie na łamach tego pisma były wydawane pierwsze poetyckie próby Pawła Tyczyny i Maksyma Rylskiego. Dużo wysiłku i energii wkładała w publikowanie twórczości swoich kolegów, a znane Spiwomowky S. Rudynśkiego wydawała na własny koszt. Komedia Switowa ricz, napisana na prośbę M. Staryckiego była wystawiana na scenie przez M. Kropywnyckiego, P. Saksahańskiego, teatr Mariji Zańkowećkiej.